Fordómar

Ég vil byrja á að þakka öllum sem hafa gert athugasemdir við síðustu færslu.  Ég skal fúslega viðurkenna að færslan sú var erfið í fæðingu og ég fékk marga bakþanka með hana, en ef marka má athugasemdir og kveðjur þá gerði ég rétt og held því áfram bloggi um geðheilsu mína í þeirri von að í því geti falist einhver fræðsla og hugsanlega hjálp fyrir þá sem eru í svipuðum sporum.

Í síðustu færslu minntist ég á fordóma gagnvart geðsjúkdómum og þeim sem kljást við þá.  Samkvæmt Orðabók Menningarsjóðs merkir orðið fordómur, hleypidómur eða ógrundaður dómur.  Með öðrum orðum er fordómur byggður á fávísi og þekkingarleysi og það er að sjálfsögðu alltaf tilfellið með fordóma af öllu tagi að fólk er að dæma eittvað án þess að hafa til þess nægar forsendur. 

Í þeim hugrænu pælingum sem ég hef verið í undanfarið hefur hugtakið eigin fordómar komið nokkrum sinnum fyrir.  Þetta hugtak er þá notað yfir hræðslu og ótta, þeirra sem kljást við geðsjúkdóma, við að viðurkenna veikindi sín.  Fólk er þá mikið að velta því fyrir sér hvað öðrum muni finnast og jafnvel að ákveða það fyrirfram að það muni mæta fordómum.  Þessir eigin fordómar eru síst skárri en hinir "hefðbundnu" fordómar því það getur verið gríðarlega erfitt skref að viðurkenna veikleika sína og ekki síður fyrir sjálfum sér en öðrum. 

Mín reynsla er hinsvegar sú að það er nauðsynlegt skref í bataferlinu og í raun grundvöllurinn fyrir því að það geti hafist.  Í mínu tilfelli byrjaði þetta á því að ég áttaði mig á vandanum og viðurkenndi hann fyrir sjálfum sér.  Næsta skref var að leita til læknis til að reyna að fá einhvern bata og fræðast um vandann.  Þriðja skrefið í þessu ferli var svo kannski að ræða þetta við einstaka aðila og koma þannig með annan fótinn "út úr skápnum".  Ég minnist þess nú að mér leið alltaf vel eftir að hafa fengið tækifæri til að ræða þessi mál við einhvern og það var ákveðinn léttir fólginn í því.  Áðurnefndar hugrænar pælingar hafa síðan leitt til fjórða skrefsins; að komið allur "út úr skápnum" og mér finnst það vera ákveðin frelsun og heilmikill léttir.

Ég hef sjálfur aldrei upplifað fordóma í minn garð nema þá ef vera skildi hjá sjálfum mér á sínum tíma.  Allir sem ég hef rætt þessi mál við hafa sýnt þeim skilning og taka yfirleitt ofan fyrir mér fyrir að leggja öll spilin á borðið, eins og sjá má t.d. á athugasemdum fyrir síðustu færslu.  Ég veit að það getur verið erfitt að taka þessi skref út úr skápnum og hver og einn verður að gera það á sínum forsendum.  Ég get samt ekki mælt með öðru en að fólk geri það fyrr eða síðar á einhvern hátt því í því felst, eins og áður segir, mikill léttir og frelsun.

Ég læt þessu hér með lokið að sinni en vonast til að fá fleiri athugasemdir frá þeim sem þetta lesa.  Það er gríðarlega gott að heyra álit fólks á þessum málum.

Athugasemdir

[Skúli Freyr Br., 12.2.2008 kl. 12:54]

Myndlíkingin "að koma út úr skápnum" finnst mér afar góð, enda nokkuð sem margir þekkja úr öðru samhengi. Eins og þú bendir réttilega á er mikilvægt að átta sig á því hvort skápurinn sé lokaður að utan eða innan.

Innri læsinguna getur enginn opnað nema maður sjálfur, þ.e. með því að viðurkenna vandann og leita sér upplýsinga og aðstoðar. Hinn lásinn er erfiðara að eiga við. Til að opna hann þarf snillinga eins og þig sem opna umræðuna og setja hana á plan sem allir skilja. Snilldar framtak!

[Svanhildur Karlsdóttir, 12.2.2008 kl. 13:24]

Já, það er erfitt að koma út úr skápnum, en mikið líður manni nú miklu betur á eftir.

Sjáumst í "geðveika-hópnum"

knús

[Anna María (IP-tala skráð) 12.2.2008 kl. 13:48]

Þetta er svo rétt hjá þér og þú ert náttúrulega svo frábær penni. Það er svo gott að lesa þessar pælingar þínar og það er bara hvetjandi.

sjáumst jákvæð og kát

[Aðalheiður Haraldsdóttir, 12.2.2008 kl. 22:05]

Afar vel mælt og fullkomlega satt.  Það er eiginlega ekki hægt að orða þetta betur!

[Íris Gísladóttir (IP-tala skráð) 15.2.2008 kl. 13:24]

Svo satt og rétt Heiðar!

Fordómar og ekki bara gegn geðsjúkdómum eru erfiðir viðfangs oft á tíðum. En eins og þú segir þá eru þeir yfirleitt byggðir á þekkingarleysi og fáfræði. Svo eina leiðin er fræðsla. Meðal annars í því formi sem þú ert að gera þ.e að venjulegt fólk segi frá sinni reynslu og sínum veikindum...........